Meestal vind je online alleen de succesverhalen terug. Allemaal geweldig, maar ook een beetje saai niet? En niet echt realistisch. Beter worden is een proces van...
Yesss! Half januari kreeg ik het goede nieuws te horen dat ik weer op trainingsstage mocht na een lange blessureperiode. Er is een hoop gebeurd sindsdien dus tijd voor een update!
Alleen op trainingskamp
Waar mijn team, bestaande uit: Marit Bouwmeester, Maxime Jonker en Mirthe Akkerman, trainden op Gran Canaria had ik besloten om in mijn eentje af te reizen naar Lanzarote. Het niveau van ons team ligt erg hoog en het is alles of niets. Het was voor mij belangrijk om zonder druk van buitenaf mijn eerste trainingsuren te kunnen maken. Bovendien mocht ik in eerste instantie nog niet zoveel zeilen en moest ik vooral fysiek weer opbouwen. Dit betekende voor mij vooral heel veel uren maken op de fiets. Het heeft mij heel veel positieve energie gegeven door deze training buiten in de zon met mijn zeilmaatjes te kunnen doen.
Aansluiten bij het team
Na 2,5 week trainen op Lanzarote ben ik doorgevlogen naar Gran Canaria waar ik aangesloten ben bij het team. Ik was nog steeds niet helemaal hersteld maar ik heb in deze periode vooral gefocust op dingen die ik wél mee kon doen. Met weinig wind was ik wel pijnvrij en gelukkig stond er vaak weinig wind waardoor ik toch grote delen van de training mee kon doen. Ook hier heb ik veel uren kunnen maken op de fiets.
Totaal ben ik zes weken op de Canarische eilanden geweest en heb ik flinke stappen gezet in de goede richting. Niet alleen fysiek maar ook mentaal heeft dit mij een flinke boost gegeven. Het was afgelopen najaar niet altijd even makkelijk om als een van de weinigen uit het Nederlandse team zo lang achter te moeten blijven. Kortom: een hele waardevolle periode en ik kon mij eindelijk weer topsporter voelen!
“En ze staat”
Wel kreeg de afloop van deze trainingsperiode nog een spannende wending: Op de laatste dag van het trainingskamp ben ik op de racefiets aangereden door een auto. Ik ben volledig door de lucht gevlogen en wonder boven wonder op mijn pootjes beland! Het was een soort Epke Zonderland momentje. “ En ze staat!!” Maar zonder dollen: Ja, het was pijnlijk. Niet lang na de klap begon mijn bovenbeen en mijn linkervoet (ja, dé voet) flink veel pijn te doen. Zoveel pijn dat ik even de vrees had dat het gebroken was. Ik heb direct foto’s laten makken en gelukkig had ik niks gebroken. Wel flink gekneusd. Ook mijn bovenbeen was flink gekneusd waar de tussenstang hard tegenaan was gekomen. Verder heb ik er wonder boven wonder niks aan over gehouden behalve wat schrik (en een nieuwe fiets aangezien mijn oude afgeschreven kon worden, dat dan weer wel!!). Dikke pech kun je zeggen maar zelf vind ik dat ik vooral ontzettend veel geluk heb gehad hoe het is afgelopen!
Het kamp zat erop en voor twee weken zouden we sowieso in Nederland zijn. Deze twee weken hebben voor mij vooral in het teken gestaan van herstel. Gelukkig ging ik erg snel vooruit waardoor ik op tijd weer hersteld was voor het volgende trainingskamp: back to Lanzarote!
Lanzarote staat bekend om de goede wind. Perfect voor mij om mijn hang-uren weer op te bouwen! Wonder boven wonder ging het met mijn voetblessure juist erg goed. Soms grap ik wel eens dat het juist door die klap weer goed is gezet!
Eindelijk weer racen
Het was echt fijn om eindelijk weer echt te kunnen pushen op het water. Ook heb ik een wedstrijd mee gedaan. Het was maar een “coach regatta” , maar ondertussen wel met alle beste van de wereld. Ongeveer de hele internationale Europese zeilers trainen daar op het eiland omdat het ongeveer de enige plek is in Europa waar je naar af kunt reizen zonder al te veel last te hebben van de coronamaatregelen. Voor mij lag de focus vooral op wedstrijdritme opdoen en bovenal was het vooral erg leuk om weer te racen!
Op naar de Grand Prix in Vilamoura
Eind april hebben wij onze eerste Grand Prix in Vilamoura, Portugal. Mijn verwachtingen zijn gezien mijn omstandigheden nog niet hoog maar toch wil je het graag goed doen natuurlijk. Zeker omdat je niet weet welke wedstrijden er daarna nog komen. Het blijven onzekere tijden met een jaarplanning die constant veranderd maar gelukkig weten wij als zeilers maar al te goed om ons aan te passen aan veranderende omstandigheden. Voor nu blijf ik focussen op het hier en nu: blijven trainen en beter worden.